αλεφάντης

ο και ἀνεφάντης ή ἀναφάντης

άνοιγμα τής στέγης —ή και η είσοδος οικήματος— από το οποίο περνά μέσα το φως.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. αλεφάντης < ανεφάντης (με ανομοίωση τού ν σε λ) < αναφάντης (με ανομοίωση του α σε ε) < αναφαίνω «κάνω κάτι να δώσει φώς, φλόγα, να αναλάμψει].